16 lat później

[227] kochany pamiętniczku, tego roku wydarzyło się wiele pięknych rzeczy: przeszedłem gta 5, widziałem krzysio ibisza na żywo, trzy razy odmówiłem wizyty w dzień dobry tvn. rzecz, o której chcę powiedzieć, nie jest wprawdzie najpiękniejsza (o najpiękniejszej opowiem kiedyś w książce), ale biorąc pod uwagę okoliczności, o których za moment, z rozkoszą ją tutaj odnotowuję.

mamy w gdańsku taki zwyczaj, że poeci nie posiadają prawa jazdy. kolega piotr czerski nie posiada, kolega grzegorz kwiatkowski nie posiada, podobnie kolega tadek dąbrowski, kolega wojciech boros czy kolega patryk zimny. podobno nawet pisarze paweł huelle i stefan chwin nie posiadają, a wydawać by się mogło, że akurat oni posiadają wszystko. być może jest to założenie programowe lokalnej bohemy, być może kwestia miękkiej w kranie wody, a może po prostu mamy tutaj głęboko wyjebane.

w każdym razie jeszcze do niedawna także kolega mansztajn dupsko woził co najwyżej uberem, ale niemożliwe stało się możliwe i kilka tygodni temu – prawie 16 lat od rozpoczęcia pierwszego kursu, jeszcze w latach 90-tych – zatoczyłem ostatnie kółko na placyku pomorskiego ośrodka ruchu drogowego i z uśmiechem szerokim jak wanna opuściłem auto, pozdrawiając skinieniem niewidzialnych widzów mojego sukcesu. urojonym owacjom nie było końca.

mówię o tym, kochany pamiętniczku, nie tylko po to, żeby się przed światem pochwalić. mówię o tym przede wszystkim dlatego, że wczoraj wreszcie spełniłem swoje wielkie, młodzieńcze marzenie. po raz pierwszy samodzielnie pojechałem autem do piotra i pawła po zakupy. kupiłem zgrzewkę muszynianki i blend-a-med complete. gdy wyjeżdżałem z parkingu w stronę domu, widziałem w oknach matki z dziećmi. stały i patrzyły. po policzkach płynęły im łzy wzruszenia.