9. skopje

[192] a w skopje, kochany pamiętniczku, w tej galerii niedorzecznych fontann i kuriozalnych pomników, budzę się w pokoju ciemniejszym niż diabeł i niczego nie dostrzegam, ani konturu, ani światełka najdrobniejszego. drewniana roleta, która od zewnątrz przykrywa okno, przykrywa je tak szczelnie, że nie ma szans, aby przedarła się przez nią choćby iskierka, nie ma w ogóle takiej rozmowy. drzwi pokoju to samo – zwykle przez cienką szparę między krawędzią drzwi a podłogą sączy się z rana wątłe światło przedpokoju, niegroźne dla oka a jakież niepokoju pełne. tutaj drzwi wciskają się w gęstą jak skopijskie pagórki wykładzinę w kolorze brunatnej rozpaczy i nawet dziurka od klucza – nie może być inaczej – została czymś wypchana. oto, pamiętniczku, raj. jestem doskonale strzeżony po tej stronie świata, w całości odciętej od słońca, i nawet nie wiem która godzina. można by oczywiście sięgnąć po telefon, który gdzieś się po tej ciemności wala, i burząc ten nieoczekiwany porządek poranka, upewnić się, choć nie ma takiej potrzeby, że nie przespałem dnia, że jeszcze – choć nie ma takiej potrzeby – ktoś na mnie czeka w drugim pokoju, że nie zostałem w tym oszalałym od słońca kraju sam, ale wtedy – sam wiesz, pamiętniczku, co się dzieje – zaczynasz nucić i see a darkness i tak sobie myślisz, na poły żartobliwie, a na poły śmiertelnie poważnie, że na nic zda się cała ta ciemność, którą ktoś tak ładnie dla nas tutaj przygotował, jeśli zaczniemy się teraz bać, poprawiać nerwowo poduszkę i szukać w prześcieradle telefonu.