1. budapeszt

[184] kochany pamiętniczku, otwieram oczy i już mnie nie ma w gdańsku. najpierw jestem na słowacji, potem na węgrzech, za chwilę będę w rumunii. budzę się z drapaniem w gardle, odkąd wyjechałem, więcej palę, mniej jem. dzisiaj obudziłem się w budapeszcie. krzysztof varga powiedział, że to miasto melancholii. jestem tu krótko, parę dni zaledwie, ale chyba rozumiem, co miał na myśli. w budapeszcie uśmiechają się tylko turyści.

poranki w obcym mieście są ekscytujące. teraz w hotelu przy ulicy rakocziego słychać wiercenie, buduje się nowy pokój. pewnie zgoła jak ten, w którym właśnie leżymy: wąskie łóżka, symboliczna szafeczka z wieszakiem, łazienka tylko nieco większa niż szafeczka i mikroskopijny telewizor na ścianie. zaskakujące jest tutaj tylko biurko, długie i szerokie, nie pasujące do reszty. można by doszukiwać się w tym podwójnego znaczenia.

pomiędzy wierceniem dobiega węgierski szmer. trudno rozszyfrować, co jest mówione, bo węgierski jest językiem niepodobnym do żadnego innego. może poza fińskim i estońskim, które też są niepodobne do żadnego innego. wyobrażam sobie, że chodzi o biurko: jak wielkie powinno być i w którym miejscu je postawić. czy zagra z mikroskopijnym telewizorem na ścianie i czy poeta z polski odczuje dostateczne wyrzuty sumienia, gdy będzie na nie spoglądał. jak mówię, poranki w obcym mieście są ekscytujące.