2. balaton

[185] zerkam przez okno i widzę cieniutki pień drzewa z bujną koroną w kształcie głowy almodovara. drzewko ani drgnie, powietrze na zewnątrz stoi jak kisiel w szklance, trzeba uważać, żeby się nie udusić.

dziś obudziłem się w pensjonacie nad balatonem. balaton to taka węgierska wersja sopotu, a ja jestem polską wersją sennego węgra. pokój jest skromny, ale z trzema łóżkami, choć potrzeba tylko dwóch. łazienka wspólna na korytarzu, tak samo kuchnia. przed pokojem, który wychodzi na ogród z drzewkiem w kształcie głowy almodovara, dwa plastikowe krzesełka i plastikowy stolik nakryty ceratą. na barierce suszą się ręczniki, sporo wczoraj pływaliśmy.

po ogrodzie przemyka czarny kot, najwidoczniej nie może sobie znaleźć miejsca. od wczoraj próbuję go zwabić sztuczkami starego kociarza, ale tylko mierzy mnie z odległości i czeka, aż przestanę. matulką kota i właścicielką całego pensjonatu jest natalie, pogodna żydówka w dżinsowych szortach, trochę węgierka z budapesztu, trochę amerykanka z los angeles, przy okazji instruktorka jogi i wariatka na punkcie filmów istvána szabó i kapeli the slits. nie ma nas – pensjonariuszy – zbyt wielu, więc można się sobie nawzajem poprzyglądać.

zaraz dziesiąta. niebo nad balatonem czyste jak łza, powietrze stoi jak kisiel w szklance. drzewko w kształcie głowy almodovara mówi: uciekajcie, moje drogie słoneczka, nim postanowicie zostać tu na zawsze.