3. debreczyn

[186] kochany pamiętniczku, poranek w debreczynie przy péterfia utca jest chyba najgłośniejszym od tygodni. w pokoju, o ścianach bardziej żółtych od – nie znajduję lepszego słowa – cytrynki, wyje przenośna lodówka i szumi wiatrak na ruchomej nóżce. przez uchylone okno wartko leje się gwar ulicy – to nie do wiary, pamiętniczku – tyle gwaru w tak spokojnym mieście. wszystko to okazuje się jednak mniejszym złem w porównaniu z temperaturą pokoju, mimo że – powiedzmy sobie szczerze – zimna woda w lodówce wciąż jest nie dość zimna, przeciąg nie dość porywisty, a mielone przez wiatrak powietrze nie dość orzeźwiające.

głowa z rana boli mniej, choć kark po nocy bardziej sztywny. autodestrukcyjne tendencje na węgrzech uruchamiają się w najmniej oczekiwanych momentach. także – czy może przede wszystkim – w trakcie zabawy. przedwczoraj nad balatonem straciłem w trakcie zabawy zęba, zerwałem z czaszki trzy centymetry kwadratowe włosów i przetrąciłem kark. wczoraj, z tej okazji, odbył się dzień lekarza. dziś, po drodze do rumunii, jeszcze chirurg i za parę dni znów będę śmigał jak helikopter. o ile, oczywiście, wcześniej nie zetnę się jak żółtko w żółtym jak cytrynka pokoju przy péterfia utca.