krzysztof krauze do jakobe mansztajna

[204] kilka dni temu obejrzałem wreszcie papuszę krauzego. to taki czarno-biały film o romach, z którym – proszę wybaczyć grę słów – mam bardzo kolorowe wspomnienie. otóż, dawno temu, ze trzy lata wstecz, zatelefonowała do mnie osoba, która przedstawiła się jako asystentka krzystofa krauzego. pan krauze, rzekła, zaprasza pana na przesłuchanie do roli jerzego ficowskiego w jego nowym – krauzego, nie ficowskiego – filmie o cygańskiej poetce, papuszy. sprawa wydawała się niedorzeczna, więc najpierw pomyślałem, że to jakiś kolega-śmieszek próbuje bezczelnie ciągnąć ze mnie łacha, ale kiedy zaczęły padać daty, miejsca, godziny plus inne wytyczne – pojąłem, iż rzecz jest na serio. wówczas, zachowując zimną krew, odpowiedziałem, głosem odpowiednio zniżonym, że bardzo sympatyczna propozycja, oczywiście, w przyszłym tygodniu chętnie wygospodaruję dla pana krauzego czas. na koniec zapytałem, czy pan krauze zwraca za przejazd do warszawy i z powrotem.

kilka dni później siedziałem już w poczekalni warszawskiego studio gdzieś, zdaje się, na powiślu. poza mną czekali inni: sześć, siedem wysokich i smukłych dziewcząt o włosach koloru słońca. pomyślałem, że jeśli one też ubiegają się o rolę ficowskiego, to nic dziwnego, że i do mnie zadzwonili. z samego przesłuchania pamiętam niewiele, ale jedno pamiętam dokładnie: gdy wycelowano we mnie kamerę, pani od castingu poprosiła, abym coś wyrecytował, najlepiej wiersz, najlepiej swój. toteż jąłem recytować, z początku nieśmiało, gdyż takie są początki – są trudne, ale po chwili nieco się ośmieliłem i na wysokości szóstego czy siódmego wersu dla lepszego wrażenia postanowiłem dodać element ciała, a dokładnie element ręki i spontanicznie, w takim nieco dramatycznym geście uniosłem dłoń i zamarłem na chwilę, po czym zapomniałem tekstu. przez kilka najbliższych sekund, które były najdłuższymi sekundami tamtego roku, próbowałem sobie jeszcze przypomnieć, jak ten mój wiersz leci, ale on już dawno odfrunął do swojego gniazda w chmurach. tym samym moja kariera filmowa została odroczona. dlaczego o tym wspominam. otóż, jak mówię, kilka dni temu obejrzałem rzeczoną papuszę i z ulgą odnotowuję – anotni pawlicki w roli ficowskiego dość dobrze wypełnia pustkę po mnie.