na temat muzyki

[39] z braku poważniejszych rozterek natury życiowej jął mnie nurtować problem boba dylana. problem z bobem dylanem polega na tym, że bob dylan wciąż żyje. co więcej, ten sam bob dylan, który od dobrych trzydziestu lat powinien – jak mawiali rzymianie – stać po stronie większości, w dalszym ciągu koncertuje i nagrywa kolejne płyty. dobra, ja jestem w stanie zrozumieć literatów, niech sobie literaci żyją długo i jak im się żywnie podoba, literatom życie – takie czy inne – koniec końców wychodzi na zdrowie. nawet aktorów; niech sobie aktorzy, z jamesem deanem, riverem phoenixem i heathem ledgerem na czele, dożywają wieku staruszki z titanica. tutaj akurat sztuka jest wyrozumiała. ale muzyk? do tego taki muzyk? proszę mi wybaczyć arbitralność i niedorzeczność, ale taki muzyk powinien po trzydziestce zwinąć interes i zniknąć w niewyjaśnionych – najlepiej w niewyjaśnionych i podejrzanych – okolicznościach. a jeśli dodatkowo odczuwa narastającą sympatię do rocka chrześcijańskiego, wówczas granica po trzydziestce wydaje się już absolutnym deadlinem