brak klamek

[4] rzecz o miłości tej wygląda następująco: pewnego deszczowego poranka, po nocy ciężkiej jak tory (choć tory byłyby jeszcze do zniesienia) rozwierasz powieki i niechybnie konstatujesz to nie moje mieszkanie (myśl ta wyda ci się zabawną i wartą odnotowania w kolejnej notce). nietwojemieszkanie, o czym przekonasz się za chwilę, jest puste, a także co najbardziej zaskakuje nie posiada w drzwiach klamki. pomyślisz wówczas: zwariowałem, brak klamek to przecież domena zakładów psychiatrycznych. i ta myśl, że trafiłeś do więzienia, początkowo wzbudzi twój strach, lecz strach szybko przejdzie w rozbawienie, a z rozbawienia zrodzi się myśl następna, jeszcze bardziej od poprzedniej złowróżbna: skąd się tutaj wziąłem? i to będzie jedno z tych ciekawszych pytań w twoim życiu, na które nie odpowiesz sobie jeszcze długi czas. mieszkanie jest szczelne i ty jesteś szczelnie zamknięty w mieszkaniu, i taka jest aktualnie sytuacja. możesz ją przyjąć jak bohater hłaski lub zaskomleć jak zbity pies nic nie zmienisz. przypomnisz sobie za to scenę z dzieciństwa, gdy matka wychodzi do sklepu i odruchowo zamyka mieszkanie od zewnątrz z tobą w środku. lecz tym razem nikt na ratunek nie przybędzie, matka już nie wróci ze sklepu, w ogóle matki w tej opowieści nie ma. jesteś ty, czyli ja, i to mieszkanie obce, z którego długo nikt nie wyjdzie cały