wszystkie moje dobre strony

[178] kochany pamiętniczku, istnieje taka prawie-szlachetna grupa, pośród masy nikczemników z internetu, która pomimo swojej równie oczywistej nikczemności, wyznaje pewien symboliczny kodeks. kodeksik – nazwijmy go – jakości. kodeksik ten uczy, że świętym prawem internetowego ludu jest kraść bez wstydu rzeczy słabe z internetu, podczas gdy te dobre kradnie się w niejakim bólu, ze szczerym niemal wstydem, takim właśnie poczuciem, że się kogoś rzeczywiście trochę okradło i napluło jeszcze w twarz na do widzenia. nacharało wręcz.

ja do tej grupy przeważnie nie należę, kochany pamiętniczku, zwykle kradnę bez wewnętrznych reperkusji, ale kiedy parę tygodni temu ukradłem z internetu nowy album nicka cave’a, to pomyślałem: nu nu nu, tego się nie robi internetu. następnego dnia najwyraźniej byłem chory, bo w irracjonalnym odruchu zakupiłem – wydając prawdziwe pieniądze – płytę oryginalną, którą teraz mogę co najwyżej poprzytulać o kant dupy, bo nawet nie mam na czym odsłuchać. na szczęście podobne dylematy obchodzą mnie zwykle szerokim łukiem, wobec czego częściej kradnę niż miewam wyrzuty sumienia.

jeśli zaś idzie o płytę, kochany pamiętniczku, bo właściwie o niej, nie o swej heroicznej biografii, miałem – jest smutniejsza od wypadków na krajowej siódemce. słucham i serce mi się doprasza, abym już przestał, gdyż ono od tego smutku dostaje swoistej kurwicy. jest jednocześnie piękniejsza od wschodów i zachodów słońca, które – umówmy się – są tutaj tylko pewną figurą. wschody i zachody słońca nie są bowiem szczególnie piękne, są powtarzalne i nudne. piękna jest natomiast ta płyta, niepowtarzalna właśnie, i w zasadzie złego słowa powiedzieć nie mogę, i to nie dlatego, że żadne złe słowo nie ma tutaj miejsca, ale dlatego, że nie chcę, kochany pamiętniczku, wybieram: nie mówić o tej płycie źle. w końcu zapłaciłem.