pochwała braku

[171] kochany pamiętniczku, ostatnio mam na imię fluimicil muko aka acc 200 mg, a na nazwisko niezmiennie – polopiryna s. czyli nie ma żartów, przywałęsała się jesień i próbuje wpędzić człowieka do grobu, do łóżka w sensie na dwa tygodnie, na co człowiek, czyli w tym przypadku ja – pomimo skrywanej i na wskroś wręcz kompulsywnej na leżenie w chorobie ochoty – nie ma czasu, albowiem już go za włosy targają terminy, dalekosiężne i krótkoterminowe plany dziurę w brzuchu wiercą wiertarką udarową ze świdrem o średnicy 20 mm, słowem – jebać musi. ale to się dobrze składa, bo im mniej taki człowiek, czyli w tym przypadku ja, czasu ma wolnego na zmarnowanie, czyli w tym przypadku na jojczenie nad gardziołkiem, oczkiem zaognionym i główką pulsującą w rytm straszliwego techno, tym nieoczekiwanie, kochany pamiętniczku, więcej ma wszystkiego, włącznie ze zdrowiem w chorobie, i nagle otwiera się cała gama możliwości, jakie można zrobić z czasem, którego się nie ma.

z tego nagłego nadmiaru w dobie braku jąłem – mówiąc w skrócie językiem ulicy – pisać jak pojebany te swoje wierszyki z ołowiu, smutne niczym kryzys wieku średniego, dla których bezpośrednim asumptem jest, proszę ja ciebie, taka powtarzająca się sytuacja, iż budzę się w nocy i myślę, że zaraz umrę. nie wszystko naturalnie nadaje się do przeczytania i sporo z tej nadczynności mózgu to tylko gadka rozbujanej na polopirynie wyobraźni, ale sam najlepiej wiesz, jak to działa, kochany pamiętniczku, raz poemat, raz gotowana marchewka. tak się może nie mówi, ale powinno być takie przysłowie, wszakże żyjemy w kraju poetów.

przeczytałem też kilka książek, w tym nową masłowską. o nowej masłowskiej napiszę więcej w następnym odcinku, bo jest to ciekawa sprawa, gdyż zarazem rozczarowuje ów książeczka głęboko, ale i zachwyca momentami jak orgazm w kiblu na szkolnej wycieczce. o tym, kochany pamiętniczku, przy innej – jak mówię – okazji, teraz bowiem wybieram się do babci posiedzieć ze staruszką na werandzie, zanim na schodach wyprzedzi mnie dziad z kosą. babcia, lat prawie dziewięćdziesiąt, od piętnastu przynajmniej utyskuje, iż własny jej wnuk, syn bogdana i megalomanii, jeszcze nigdy jej nie odwiedził, a jako że faktycznie jestem teraz w stanie pośrednim między niedoczasem a poczuciem końca świata i w dodatku łazi za mną wiertarka udarowa na dwóch cienkich nóżkach i śpiewa niemena, to pomyślałem: hej hop, jest to wspaniała okazja, lepszej już nie będzie.