bagnet na broń

[41] wciąż nie znalazłem tytułu na książkę. na stronie portretu stoi wprawdzie propozycja austriacka, ale już teraz państwu wyjawię, że dzieci z tego nie będzie. myślałem raczej o czymś kompletnie bez sensu, jak „szłeps” albo „płetwecie” („płetwecie” to ta części nogi w linii horyzontalnej za kolanem). proszę tylko posłuchać: jakobe mansztajn „płetwecie”. co za brawura, co za wolta!, napisałby krytyk w pierwszym zdaniu recenzji. z drugiej jednak strony, ujmują mnie tytuły proste, klarowne, takie, po których od razu wiadomo, czego się spodziewać – na przykład „42 wiersze o powolnym umieraniu kolegi z tego samego bloku” albo „nie mam dupy, jest mi źle”. wczoraj zaś przyszło mi do głowy, żeby olać całą tę zabawę i książkę zatytułować „wiersze”. jakobe mansztajn „wiersze”. i proszę mi uwierzyć, widziałbym w tym nawet pewną awangardowość. tym niemniej zabawa trwa