krawcowa ucieka za miasto

[100] krótkie wprowadzenie: otóż naprzeciwko mnie od niepamiętnych czasów mieszkała sobie krawcowa. wołam na nią krawcowa, ponieważ z zawodu jest krawcową. gdyby była reżyserką teatralną, zwracałbym się do niej pewnie hanuszkiewicz albo janek klata. ale nie o to chodzi.

krawcowa miała przypadłość. potrafiła w samym środku lipca wyjść z kosiarką o 6 rano przed dom i kosić przez dwie i pół godziny trawnik, który ledwo wystawał ponad ziemię. krawcowa jest kobietą starej daty, toteż kosiarka nie była wiele młodsza. nie tylko zresztą kosiarka. koleżanki, które do krawcowej regularnie przychodziły, także były starej daty, przeto zwracały się do siebie jakby jedna stała od drugiej dwieście metrów. w sensie tak głośno.

krawcowa po latach mieszkania naprzeciwko zaczęła myśleć o zmianach. po co jej dom w środku miasta, skoro za jego cenę może sobie kupić trzy takie same poza miastem i jeszcze jej zostanie. dodatkowo otrzyma w pakiecie ciszę, spokój i nowe możliwości. kto by nie skorzystał.

parę tygodni temu krawcowa wzięła sprawy w swoje ręce i wyprowadziła się za miasto. w jej miejsce przyszli nowi. nowi, którzy nie mają jeszcze swoich szczegółowych imion, zaczęli biegać z centymetrem. na początek okazało się, że garaż krawcowej jest wystarczający, aby zmieścić jej matiza, ale nie dość wystarczający, żeby zmieścić monster trucka nowych. od tego się zaczęło.

przyjechali robotnicy i zaczęli napierdalać. napierdalali tak zapalczywie, że cały front budynku w końcu się osunął. dosłownie się osunął. nie można nawet powiedzieć, że została goła ściana, bo ściana też się osunęła, odsłaniając wnętrze dwupiętrowego domu. pomyślałem, że krawcowa zrobiła interes życia i przy okazji przywaliła mi z kolanka w jaja. tak na pożegnanie. teraz od rana do nocy robotnicy napierdalają jak w kopalni. jest środek zimy, ledwo słyszę własne myśli i nie wiem, naprawdę nie wiem, czy jeszcze kiedyś coś napiszę.