podsumowując

[51] tak, były momenty. były takie momenty, że wydanie dwustu siedemdziesięciu złotych w obliczu tych momentów jawi się jedynie skromnym zadośćuczynieniem, niewdzięcznym wyrazem wdzięczności, marnym bóg zapłać. i chociaż nie jestem fanem spędów, zwłaszcza tych kilkudziesięciotysięcznych, chociaż spędów nie znoszę, chociaż jestem ortodoksyjnym przeciwnikiem spędów powyżej pięćdziesięciu osób, to jednak było warto, choćby dla samych massive’ów i cocorosie. te dwa koncerty jeszcze przez jakiś czas odbijać się będą w mojej czaszce mocnym, pulsującym echem

w niczym nie zmienia to jednak faktu, że na open’era – mówiąc językiem poezji – w znakomitej większości ciągnie tępe bydło, z którym ani wspólnego języka, ani nawet jednego wspólnego zdania nie znajduję. kiedy bowiem dwóch męskich podlotków ryczy do rozjuszonego tłumu rozerwijmy ten namiot (to znaczy jedną ze scen) i kiedy w odpowiedzi kilkanaścioro innych podlotków obojga płci wyciąga pazury i faktycznie zaczyna namiot rozrywać, to ja się nie uśmiecham, mnie to ani przez moment nie bawi, w mojej głowie rodzi się jedynie krótkie pytanie, które pomimo zagłuszającego ryku tłumu zadaję na głos: gdzie są wasi rodzice, dzieci? gdzie oni są?