czasowniki

[14] czasy są burzliwe, choć właściwie już po burzy. jeśli śledzą państwo, a wiem, że część z państwa śledzi, losy sąsiedniego bloga chodnik.ownlog.com, to pewnie zauważyli, że mnie od jakiegoś czasu, dokładnie od pięćdziesięciu jeden dni, na chodniku nie ma, to znaczy nie współredaguję, nie odzywam się, nie przewijam. i to jest spora zmiana w mojej sytuacji, ponieważ uczestnictwo w społeczności chodnika wiązało się nie tylko z prowadzeniem bloga – a pal go licho!, ale przede wszystkim z prowadzeniem życia w ściśle obranym gronie. i to się za moją sprawą, ale również, czego wciąż nie mogę odżałować, wskutek braku zrozumienia ze strony tych i owych – skończyło

jedna zmiana pociąga kolejną: od miesiąca nie spałem we własnym łóżku, a łóżko, choć z ikea, mam przecież wyjątkowo udane (kto próbował, nie zaprzeczy). od miesiąca bowiem przebywam na wyspie szczęśliwej, gdzie zosia i gdzie życie, jak ten strumyk z piosenki o ziołach, płynie z wolna. i ta drobna różnica w użyciu czasowników, na którą pozwolę sobie zwrócić państwa uwagę, że płynie, a nie na przykład toczy się, odpowiada za wszystko inne

poza tym poezja. poezja ostatnio jest właśnie w kręgu tematów poza tym, choć ja i mój dajmonion mamy wielką i szczerą ochotę na reaktywację. w tym celu wysłałem wreszcie materiał na książkę do pewnego wydawnictwa (o którym na razie nie powiem) i cierpliwie czekam na druk. czekam, choć mam wątpliwość – równie szczerą, co ochotę – czy będę z książki zadowolony, wszak co rusz coś ruszam, poprawiam, majstruję, zmieniam. z drugiej jednak strony, to podobno taki konik piszących, że poprawiają, póki nie wydają. że właśnie po to się książkę wydaje, aby przestać ją poprawiać

wreszcie praca. od pewnego czasu rozglądam się, i to rozglądam coraz intensywniej, za jakąś dobrze płatną, nie wymagającą dużych nakładów energii, niezbyt czasochłonną i dającą nieograniczone możliwości pracą (ewentualne oferty, które spełniają w/w kryteria, proszę kierować śmiało pod adres mansztajn@o2.pl). bo mnie, proszę państwa, naszła w końcu ochota, parszywa ochota wczesnego wieku dorosłego, o której nie mogę jeszcze powiedzieć, że jest constans, ale która dobrze wróży – na tak zwaną, przepraszam za słowo, samodzielność