notatka z podróży, cz. 2

[20] jeszcze przez chwilę jesteśmy w strasburgu, za tę chwilę zosia zniknie. ja zosię przytulę mocno, jakbym wierzył, że w ten sposób ją zatrzymam, i w duchu zacznę powtarzać tę swoją mantrę, co ją powtarzam od początku: ty jesteś moją wyspą szczęśliwą, ty jesteś moją wyspą szczęśliwą. i wtedy zosia zniknie

zostało trzydzieści pięć dni. pytam siebie: jak długo trwa trzydzieści pięć dni? odpowiadam: no trochę. z taką tęsknotą nie ma żartów, taką tęsknotę czuć od stóp do głowy, bo to jest tęsknota niemal somatyczna. ja się budzę rano i odruchowo szukam twojej ręki, buzi, włosów. jak dziecko

—
pees. i nie do końca byłbym szczery, gdybym się nie przyznał, jakim lolem gigantycznym jestem. jak już powiedziałem, do polandu miałem wrócić trzydziestego pierwszego lipca. wróciłem dzień później. dlaczego? otóż, tak się, drodzy państwo, niefortunnie złożyło, że samolot prysnął mi tak jakby