rzecz o józefie

[54] jest jeszcze jedna rzecz, o której tutaj chciałem. na tych kilkunastu, może kilkudziesięciu metrach skończonej przestrzeni, w dwóch niewielkich pokojach, w których mieści się kawiarnia józef k., wydarza się coś więcej, coś nadto ma miejsce. na tych kilkunastu, może kilkudziesięciu metrach, niemal od początku – cytując klasyka – trwania przystanku, wydawane i kolportowane jest niezależne pismo literackie (które zresztą od paru miesięcy można także dostać w empiku). nie broszurka, drodzy moi, nie wkładka do gazety, nie gówniany prospekcik studencki i nie przewodnik po alkoholach, lecz porządnie zredagowany, liczący przeszło setkę stronic kwartalnik literacki sensu stricte. w zupełności bez recenzji, rozpraw teoretycznoliterackich i reklam, za to z końską dawką prozy i eseistyki. ja pomimo chęci nie znajduję w głowie drugiego takiego przypadku, ażeby kawiarnia z etykietką literacka swoją literackość wywodziła nie z tego, iż ją literaci więksi czy mniejsi odwiedzają, ale z tego właśnie, że robi samodzielną literacką prasę. zapytasz może, koleżanko, kolego, a jakiż jest zatem poziom tejże, skoro redagowana przez barmanów. przyjdź i sobie sprawdź, odpowiem wówczas miło. pismo nazywa się korespondencja z ojcem i znajduje się za gablotką po prawej stronie od wejścia, dokładnie pod obrazem z napisem hej ho baranki