teza o głupocie

[10] ja w sprawie pomysłów romana i jego kolegów od broni zachowuję oczywiście głęboką nieufność i jest to nieufność, mówiąc krótko, wobec głupoty. bo ja cały ten romanowy stosunek do świata i ludzi uznaję właśnie za jakiś rodzaj głupoty i to głupoty najgorszego sortu – nieuświadomionej, wessanej z mlekiem matki, w skutkach, jeśli do skutków dochodzi, zawsze zatrważającej

prawda. niech pierwszy kamieniem rzuci ten, któremu nie zdarza się palnąć publicznie jakiegoś głupstewka. mnie się zdarza dosyć często i niekiedy są to głupstewka, a niekiedy głupstwa ciężkiego kalibru, jednak tym, co odróżnia idiotę uświadomionego od nieuświadomionego romana – jest wstyd. romanowi nie wstyd i ten swój podręcznikowy (nomen omen, zresztą) idiotyzm ochoczo wystawia en public (czy ty to widzisz? czy się nie wstydzisz?), albowiem formacja, której ów przewodniczy, głupotę najwidoczniej uznała za cnotę. chociaż z drugiej strony słusznie: idiota się wszak nie boi, idiota ma czelność każdego niepoważnego pomysłu (raz, dwa, trzy) bronić ze świętym przekonaniem, że walczy w dobrej sprawie i nic, nic naprawdę nie jest w stanie zbić takiego idioty z pantałyku, czego bolesnym przykładem niech będzie choćby pomysł tej nieszczęsnej amnestii maturalnej, gdzie starsi idioci wyświadczają przysługę idiotom młodszym, zasilając w ten sposób liczne już szeregi idiotów w populacji. chuj z nimi

tym niemniej, mówiąc już najzupełniej poważnie, ideę wprowadzenia mundurków do szkół osobiście oceniam za ciekawą i wartą rozważenia. i średnio mnie przekonują argumenty oponentów, że się proces uniformizacji w prostej linii przekłada na kreowanie społeczeństwa „niewolników” (sic!). ja, proszę państwa, taki mundurek chętnie bym założył, co deklaruję jako osoba, która jeszcze kilka lat temu chodziła po szkole w korkach i żółtym dresie z turkusowym numerem „7” na piersi prawej. i nie że ja sobie taki stajl upodobałem – czasy były ciężkie i to był mój strój na tak zwane wyjścia