o apatii, hipochondrii, meteoropatii

[144] chyba najwyższy czas, żebym przestał na blogu obiecywać, sumienność mi nie wychodzi. tym razem to pewnie przez lato. ogólny brak refleksji na ulicach w końcu wdziera się do głowy i robi z umysłu plażę. taką wiadomo sopocką, na której panny wydymają ponętne usteczka: jurek, weź mnie posmaruj filtrem, będzie chłodniej! miasto latem jest urocze, całymi wagonami dostarcza motywów na zjadliwe felietoniki, podsuwa gotowych bohaterów literackich, pcha się do opowiadań, ale równocześnie demontuje poznawczo na części pierwsze, przez co wszystkie te motywy, o których mowa, wydają się świeże i zabawne, i konieczne do zwerbalizowania, podczas gdy w rzeczywistości są dotkliwie wtórne i niewybaczalnie nudne. wiadomo. dlatego siedzę cicho.

ale pod skórą znów jęło tętnić, nie jest to tętnienie życia, raczej na odwrót, tętnienie śmierci nieuniknione kroki hiszpańskiej inkwizycji, ciężkich butów stukot, oddech jesieni na plecach. albowiem zawsze coś za coś: kończy się lato ze swoją beztroską głupotą i ciepłem w okolicach serca, a zaczyna weltszmerc ze swoją okrutną analizą i niedogrzanymi stopami. ach, jesieni moja miła, kochanko poetów i największa kurwo na osiedlu, z każdym rokiem straszniejsza i bardziej poważna. w tym roku straszniejsza pod dwakroć, gdyż na magnetofonie w moim mieszkaniu od miesięcy leci zapętlona dyskografia the national, od której parapety same podchodzą pod stopy. w takich okolicznościach zwycięzca może być tylko jeden. prawdopodobnie sztuka, chociaż właściwie to nigdy do końca nie wiadomo.