lato żywych trupów

[139] takich przerw już więcej nie będzie. ta zdarzyła się, albowiem dalej prowadzę życie, o jakim stoi w notatce poniżej – życie szalonego jak wiatr dzieciaka, który dostał pozwolenie na broń. ale na więcej mnie nie stać, gdyż w głębi duszy jestem zorganizowany i poważny, a każda taka przerwa, wynikająca przecież z nieutulonego lenistwa, wpędza mnie w poczucie winy. dlatego jestem i mówię do państwa, z niewyraźną po przebudzeniu twarzą i pomimo świadomości błąkającej się w dalszym ciągu po innej rzeczywistości równoległej. nie o tym jednak, o czym w rzeczywistości chciałbym powiedzieć, czyli wydarzeniach ostatnich dni – o chłopcach i dziewczętach w polsce (jak w tytule niezwykle trafnej książki o chłopcach i dziewczętach w polsce), ale o czymś niemal równie istotnym, choć w gruncie rzeczy nie dość istotnym, tak tylko mówię, aby utrzymać państwa uwagę w tym miejscu.

piszę książkę. mówię o tym głośno, być może dlatego i po to, aby dostarczyć sobie dodatkowej motywacji. piszę książkę poetycką, w której zamierzam umieścić wszystkie swoje demony, strzygi i marcinów. całą tę okrutną reprezentację. chodzimy przecież ze sobą już tyle lat i tyle razem przeszliśmy, że nie potrafię teraz albo nie chcę o niczym innym. mógłbym jeszcze o miłości, bo tej wciąż jest we mnie pełno, ale to jakby kolejny demon, piękny i kokieteryjny, siedzący w zwiewnej bluzeczce na murku przed kawiarnią. nie wiem, kiedy skończę, nie śpieszę się, nie odliczam tekstów do końca. jestem może w połowie, a być może dopiero zacząłem. ale piszę: z niewyraźną po przebudzeniu twarzą siadam przy biurku i pomimo świadomości błąkającej się w dalszym ciągu po innej rzeczywistości równoległej, składam się cały do kupy, zbieram refleksje we wiaderko i siedzę w tej ponurej piaskownicy odrobinę dłużej niż zwykle.