untitled

[7] niekiedy człowiek ma tak, że go zaboli. że go zaboli nie ręka, nie ząb, nie wątroba, lecz to ciało nienamacalne go zaboli ta dusza, co siedzi w kącie i wkurwia. i człowiek wówczas, gdy go zaboli, gdy go zaboli tak, że już nie może albo próbuje się z bólem zmierzyć, przy pomocy poznawczo-emocjonalnych metod urabiania duszy ból zwalczyć, albo co jest znacznie pod każdym względem wygodniejsze idzie pić

mnie się pić odechciało, mnie się zachciało nie pić, lecz w niczym nie zmienia to sytuacji: idę pić, albowiem pić oznacza poczuć się lepiej. z domu rodzinnego cenne wyniosłem lekcje, prawdziwe lekcje życia, toteż roszczę sobie prawo do mówienia „wiem, co mówię”. jako psycholog nie twierdzę rzecz jasna, że jest to metoda dla człowieka odpowiednia alkohol to terapeuta na wskroś i do końca destrukcyjny. pamiętajcie o tym, drogie dzieci; lecz jako człowiek, którego boli, który już nie może, ośmielam się twierdzić jest to metoda najlepsza z możliwych. bogiem a prawdą, jest to jedyna metoda, jaką w ciągu swojego krótkiego żywota opanowałem w stopniu pozwalającym na swobodne korzystanie

bywa jednak z czym część państwa być może się nie zgodzi, z czym jeszcze do niedawna sam nie mogłem się zgodzić że alkohol niekiedy człowiekowi nie wystarcza. że zamiast poczuć się lepiej, czuje się człowiek gorzej, czuje się człowiek znacznie gorzej. i ja właśnie przyszedłem pijany. pijany przyszedłem w nadziei, że zasnę, tę duszę straszliwą prześpię, przeczekam, przeboleję ale nic, nie stało się nic