anarchia w powietrzu

[94] nie mogę nie zacząć od tego, że wkurwia mnie taka pogoda, i nie mówię wkurwia, bo nie przepadam albo inny eufemizm, mówię wkurwia, bo literalnie nie jestem w stanie znieść. to jest zdanie na ten miesiąc, to jest zdanie na całe wakacje. jednocześnie docierają mnie głosy entuzjazmu, niektórzy bowiem świetnie się w tych okolicznościach odnajdują. odnajdują się do tego stopnia, że gdyby mieli na pogodę realny wpływ, wyszedłbym z bronią i – słowo daję – zaczął strzelać na ulicy. proszę zaprotokołować: zacząłby strzelać na środku monte cassino, nie oglądając się na konsekwencje. takie jest bowiem prawo zranionej duszy, takie jest prawo spoconego czoła. tymczasem proszę, przyszedłem coś powiedzieć, myśl miałem świeżą i lotną, lecz zanim zacząłem pierwsze zdanie, trzydziestu dziewięciu punków anarchizujących w tym kraju powietrze wyprowadziło mnie z równowagi, iż ledwo docieram do kropki, nie wypowiedziawszy w rzeczywistości ani słowa.