obrócony franciszek

[25] śniło się, że namalowałem obraz, a właściwie plakat, przedstawiający głowę franciszka starowieyskiego. nie taką zwykłą głowę, a taką raczej do lekcji anatomii, częściowo pozbawioną skóry, z odkrytymi szlakami mięśni i numerami, pod którymi kryły się łacińskie nazwy tychże. franciszek, jak to on, miał lekko wykrzywioną wargę (albo coś, co wisiało w miejscu wargi) i nienaturalnie rozświetlone czoło, jakby spod mięśni przebijała zapalona żarówka. i ja ten obrazek, a właściwie plakat, podarowałem zosi. zosia ucieszyła się, zaskoczona, że potrafię malować, do tego malować ładnie, i ja też byłem zaskoczony, bo przecież nie potrafię. powiedziała, że witalny taki, że ładny i witalny, ale że jeszcze ładniejszy i bardziej witalny będzie, kiedy obrócimy go do góry nogami. i wtedy okazało się, że obrócony o 180 stopni franciszek starowieyski nie wygląda już jak franciszek starowieyski, ale jak para kochanków w miłosnym uścisku, odrysowana dosłownie ze starej kamasutry. zosia chwyciła młotek i przybiła plakat do ściany. a ściana była w kolorze oranżady