po ostródzie

[24] wróciłem z ostródy i oj, kurwa. ja nie jestem przesadnie wylewny w słowie, naprawdę, ja wolę nawet powiedzieć niewystarczająco niż powiedzieć za dużo, ale tym razem należy dosadnie: takich trzech piekielnych dni to ja nie doświadczyłem chyba od matury. słowo daję. to był najlepszy bauns od czasów, kiedy sięgam pamięcią, i nie to, że ja lubię reggae (chociaż vavamuffin, vavamuffin). ja reggae raczej szanuję niż mam do reggae sympatię (chociaż vavamuffin, vavamuffin). to, co robiło imprezę, to było właśnie wszystko wokół: postaci obce i wcale nie obce, wyjęte z kreskówek na cartoon network albo z filmów tima burtona, wódka pyszna jak arbuz, bębny, niewyraźne miejsca, miękkie od ciepła chodniki, bębny, ciemność, jasność, ciemność, jasność, bębny, niebieski wodopój i fantasmagoryczny trzepak jakby z mullholand drive, spanie na twardym i nie spanie wcale, niewiasta, której taniec powodował ciarki i inne reakcje wegetatywne, nawet ten szalony chłopaczek, co napierdalał muzykę o czwartej nad ranem, pyszniutkie wino na ulicy, jeszcze smaczniejsze kradzione pierogi ruskie, wszystkie wyprawy do świata rojeń, włącznie z tymi na granicy zabawy, że na przykład nadciąga pode mnie balkon pozbawiony barierki a ja jestem na ósmym piętrze i nie mam spadochronu, generalnie atmosfera. ach, kto był, ten wie, kto nie był, ten i tak nie dowie się już i nie ma sensu języka strzępić. w każdym razie, trzy piękne dni, że tylko w pamiętniczek i wstążką odpowiedniego koloru przybrać