lizbona, stacja druga

[214] dziś w parku principe real ciągnie gandzią. przychodzę tu od kilku dni, jak kotlet rozkładam się na trawie, podjadam winogrona z siateczki i notuję, co się dzieje za okiem. za oknem mojego oka. w skrócie: pedofil na wakacjach. dziś w parku liczna młodzież buja się na slacku. chłopcy robią fiflaki przed dziewczętami, dziewczęta wypinają piersi i nagradzają chłopców gradem oklasków. gandzia odbija się od jednego do drugiej, od drugiej do trzeciego. czuć ją nawet tutaj, 30 metrów dalej. ach, kochany pamiętniczku, też kiedyś byłem młody, paliłem narkotyki, robiłem fikołki dla koleżanek, cały park był mój. dziś już tylko jem winogrona w ukryciu.

w parku principe real przypominam sobie, że kilka dni temu byłem w restauracji o nazwie new black, w dzielnicy chiado. tam ponura, flegmatyczna kelnerka o urodzie wczesnej anny dymnej pomagała mi połączyć się z wifi. siedem razy podała to samo hasło, kilkakrotnie restartowała router, dla pewności pogmerała kabelkami. na koniec rozłożyła ręce i tak się skończyła ta pasjonująca znajomość. kilka dni później, dokładnie teraz, ta sama kelnerka siedzi nieopodal mnie w parku pincipe real. już nie jest ponura. śmieje się, odważnie zaciąga gandzią, pokazuje coś śmiesznego na telefonie swojemu chłopakowi. gdy wzrok jej spotka się z moim wzrokiem, cała jej rozpromieniona postać nieoczekiwanie zgaśnie. zdąży tylko wyszeptać coś chłopakowi do ucha, powierci jeszcze chwilę palcem w trawie i po chwili oboje znikną za horyzontem. no cóż, nie łączy się pracy z przyjemnością.