taka piękna żałoba

[88] po ostatnich dniach przewagę na poligonie mojego umysłu zyskuje obóz sceptyczny. obóz sceptyczny twierdzi, że się naród nie potrafi zachować. miałem nie mówić, myślę sobie: po chuj kolejny się będzie wyrywał, skoro w kraju tylu ekspertów, ale postanowiłem inaczej, odchrząknę tylko i w dwóch zdaniach powiem.

istniały i istnieją dwa wyraźne obozy: obóz tradycyjny i obóz alternatywny. obóz tradycyjny to jest ten obóz, który zmienia avatary na profilach społecznościowych, ten obóz cierpi i domaga się upowszechnienia reakcji bólu, podczas gdy ból w narodzie rozkłada się nierównomiernie. w tym obozie prym wiodą media, które gdyby tylko mogły, całkowicie zaciemniłyby obraz na wizji i na ulicach miasta, ale skoro nie mogą, to przynajmniej od rana do nocy powyświetlają zdjęcia prezydenckiej pary z requiem mozarta w tle. ten obóz, powodowany tragedią, radykalnie zresztą zmienia swoje myślenie o rzeczonej parze – jeszcze wczoraj to był zacietrzewiony kurdupel z wesołym diabłem u boku, a dzisiaj – mąż stanu i jego wspaniałomyślna małżonka, którzy ośmielili się iść pod prąd społecznym i politycznym modom. ten obóz odczuwa głęboki smutek (przechodzący niekiedy w histerię) i jednocześnie ma odwagę powiedzieć, że to właśnie smutek, a nie na przykład szok (obóz alternatywny).

obóz alternatywny to jest ten obóz, który od początku ma rację – wie, że każda zmiana jest chwilowa, że tutaj nie ma co liczyć na przełom w stosunkach polsko-polskich i że z końcem żałoby narodowej (którą witać będą szampanem) wypali się wszelki impuls do zmiany. ten obóz jest zresztą zdania, że pomysł jej wprowadzenia to decyzja lekkomyślna (choć w istocie pierwsza w – jak to się mówi – nowej polsce tak dojmująco umotywowana), a wszelka cześć, jaką oddaje się tragicznie zmarłym, pozostaje czcza i przesadna, albowiem każda śmierć jest równa i z równym szacunkiem do każdej śmierci należy podchodzić – tak do śmierci swojej matki, jak i do śmierci dalekiej koleżanki matki. ten obóz zjada jednak własny ogon, ponieważ w heroicznej krucjacie na rzecz zrównania ze sobą wszystkich śmierci – śmierć prezydenckiej pary traktuje z ignorancją jako dalszy, kłopotliwy przejaw wyższości establiszmentu, który nie żyje, nad ludem, który wciąż trwa. na koniec obóz alternatywny ma dodatkową i rozstrzygającą przewagę: z bólu po stracie uczynił słabość.

jest jeszcze trzeci obóz, obóz sceptyczny. ten obóz już dawno wyłączył telewizję, odczuł swoje i swoje wie, i z niejaką satysfakcją, manifestacyjnie wręcz, nie uczestniczy w wielkim, społecznym komentarzu do sprawy. patrzy i z kwaśnym uśmiechem na twarzy milcząco nasłuchuje (milcząco przynajmniej do tej chwili), jak dwudniowe wzruszenie przechodzi w regularną jatkę, i nie może oprzeć się wrażeniu, że już to kiedyś widział.